بارانی به سر و رویش زده. باران با لباس سپید می آید. همه ی آنچه که نگفتی. از یک خوان دیگر هم عبور کرد و به زودی منتشر می شود .

نرم نرمک می رسد اینک بهار. روز آخر یک سال رسید. سالی که خیلی تلخی داشت. بزرگترین تلخیش از دست دادن مردی بود تو زندگیم که هیچ وقت از دست دادنش رو باور نمی کردمهنوز هم برام خیلی سخته که بخوام باور کنم این نبودن رو. پدربزرگم یکی از عزیزترین های زندگیم بود که ته قلبم فکر می کردم همیشه در کنارم خواهد بود و همیشه می تونم روی بودنش حساب کنم و همیشه می تونم هر وقت دلم گرفت برم ببینمش. کاش به گفته همه آن.

پست های جدید بعد از این مطلب هستند. لطفا نظراتتان را آنجا قید بفرمایید. هر روز به نفع یک نفس عمیق. از خودم کنار می کشم . از حکومت ساقط می کنم. تبانی می کنم با سایه ها. خورشید بی چادر در کوچه را. و خنک می شوم! برخلاف این همه خون. که زیر پوست ریخته ام! پس کشیک می دهم. سری را که ننوشته ام.

وقتی حرف پیش میاد با دوستان که چجوری شد وبلاگ نویس شدیم! چجوری شد نوشتن رو شروع کردیم. و پرت میشی به نزدیک به 10 سال پیش. خاطرات مثل فیلم از جلوت رد میشه و دلتنگ میشی برای جایی که یه روزی حکم آرامش بخش رو برات داشت! دلتنگ میشی برای دوستایی که از طربق نوشتن پیداشون کرده بودی! پیشرفت درسته چیز خوبی هس ولی گاهی باعث از یاد رفتن خیلی چیزا میشه! کامپیوتر که اومد به مرور جای خودکار و قلم رو گرفت! وبلاگ ها جای دفترچه خاطرات را گرفتن و حالا شبکه های اجتماعی جای وبلاگ ها رو! بعد از 7 سال! بعد از کلی کار کشیدن ازش! .

امیدوارم برای شما نازنینان نیز دلنشین باشد. زیر بارون گریه کردن از تو عاشقونه خوندن. توی رؤیا تو رو دیدن محو چشمای تو موندن. خیس خیس از عطر بارون مثل گریههای مجنون. دوباره غربت اشکام توی خلوت خیابون.

یک خانواده حقیقی در واقع چیزی به دور از دروغ های شناسنامه ای است. ممکن است در بدو امر این اتفاق دست نیافتنی به نظر برسد. پازل هزار تکه روزگار سرانجام برای ما شکل درست خود ش رو پیدا. دیدار تو پر بود از سکوت.

سه شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۵. در حنجره ی پرندگان عاشق سرزمین تو. رنگ روزهای مه گرفته ی سردی تو. در کافه ای متروکه! باد هوهو می کشد و. مشق صبوری می کنم هنوز .